Beynimiz bizi yalnız kalmaktan uzak tutacak şekilde gelişti.
İlkel zamanlara döndüğünüzü hayal edin.
Bağ kuramayıp kabileden ayrı kalanların sonu ne olurdu sizce?
Ölüm.
Sadece sağlıklı bağ kurabilenler hayatta kalabilirdi değil mi?
Dolayısıyla bizler de bağ kurmanın hayatta kalabilmek olduğunu öğrendik.
Düşünsenize;
Hastalandığınızda,
Beş parasız kaldığınızda,
Dayanacak gücünüz kalmadığında
Sizi hayatta tutacak şey, kurduğunuz yakın bağlar olur. Özellikle partnerinizle.
Şimdi bazı çalışmalar şunu gösteriyor;
Partnerimizden ayrıldığımızda ve bacağımızı kırdığımızda beynin aynı bölgeleri harekete geçiyor.
Yani partnerinizin size kötü davranması acı verici olsa da, bir bağı kesip atmak çok daha acı verici.
Bundan dolayı beyniniz ayrılmadan önce o partnerle ilgili olumlu anıları devreye sokuyor.
Sanki biraz önce canınızı yakan o değilmiş gibi.
Beynimiz halen ilkel zamanlardaki gibi tepki verdiği için, ayrılmak çoğu zaman zor geliyor.